قرن پانزدهم میلادی شاهد نقطه‌ی عطف شگرفی در توسعه‌ی کاشی سرامیک در معماری ایران بود. با این حال، مورخان هنر مدت مدیدی دست‌آورد هنری دو سلسله ترکمن که بر بخش عظیمی از سرزمین ایران در این دوره تسلط داشتند را نادیده گرفته‌اند. اولین سلسله قراقویونلوها و سپس آق قویونلوها بودند که هر دو مراکز فرهنگی پررونقی تاسیس کردند که در زمان خود در خور توجه بودند. با مطالعه‌ی کاشی‌های سرامیک تزیینی این دوره، ساندرا اوب این حلقه‌ی مفقوده هنر ترکمن در زنجیره تاریخ هنر ایران را به جایگاه خود پیوند می‌زند. در این کتاب فاخر تصویری، وی به تحلیل حدود 30 مجموعه‌ی معماری می‌پردازد که برخی از آنها کمتر شناخته شده‌اند و شمار کمی، همچون مسجد کبود تبریز، در حال حاضر نیز مشهور می‌باشند. روی هم رفته، این آثار معماری باعث روشن تر شدن نقش حامیان، کاشی‌کاران، و همچنین سازمان‌دهی و عملکرد کارگاه‌ها، و انواع تکنیک‌های تزیینی به کار رفته در ایران اواخر قرون وسطی می‌شود. این آثار سرامیکی که در گروه بندی‌های اقلیمی منسجم و سامان‌مندی ارائه شده‌اند، خواننده را در سفری خیال انگیز به تبریز، پایتخت بدیع ترکمن‌ها، و از آنجا به اصفهان، یزد و مرکز ایران خواهد بود، و سرانجام با دنبال کردن ردپای کاشی‌کارانی که خالق این آثار بود‌ه‌اند، خیال خواننده را به سرزمین‌های آناتولی (ترکیه آسیایی) هدایت می‌کند.